Οι μεν λοιποί ζώσιν ίνα εσθιώσιν, αυτός δε εσθίω ίνα ζω.
Οι άλλοι ζουν για να τρώνε, αλλά εγώ τρώω για να ζήσω.

Σωκράτης 469-399 π.Χ. , Φιλόσοφος.

Επαίνει αρετήν.
Να επαινείς την αρετή.

Δελφικά παραγγέλματα.

Πολλοί μεγάλα επαγγέλλονται, μηδέ μικρά ποιήσαι δυνάμενοι.
Πολλοί υπόσχονται μεγάλα πράγματα, ενώ δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα μικρά.

Αίσωπος 620-560 π.Χ. , Αρχαίος μυθοποιός.

Οι αγαθοί ευαπάτητοι.
Οι καλοί άνθρωποι εξαπατούνται εύκολα.

Βίας ο Πριηνεύς, 625-540 π.Χ., Εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδος.

Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει.
Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις.

Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ., Ίων φιλόσοφος.

20. Διὸς Ἀστραπαίου
ѳυμίαμα λιβανομάνναν
Κικλήσκω μέγαν, ἁγνόν, ἐρισμάραγον, περίφαντον,
ἀέριον, φλογόεντα, πυρίδρομον, ἀεροφεγγῆ,
ἀστράπτοντα σέλας νεφέων παταγοδρόμωι αὐδῆι,
φρικώδη, βαρύμηνιν, ἀνίκητον ѳεὸν ἁγνόν,
ἀστραπαῖον Δία, παγγενέτην, βασιλῆα μέγιστον,
εὐμενέοντα φέρειν γλυκερὴν βιότοιο τελευτήν.

Προσκαλώ τον μέγαν, τον άγνόν, πού δυνατά βροντά, τον oνομαστόν, τον αέριον τον
φλογερον, πού συγκλονίζει με το πυρ αυτόν πού λάμπει στον αέρα.πού αστράφτει εις το
φως των νεφών με φωνήν πού τρέχει με iσχυρόν κρότον, πού προκαλεί φρίκη, εσέ τον
πάρα πολύ ωργισμένον τον αγνόν θεον τον αστραφτερόν Δια, τον γεννήτορα των
πάντων, τον μέγιστον βασιλέα, αυτόν παρακαλώ να μας φέρη με ευμένειαν γλυκύτατον
τέλος του βίου

Η πενία πολλών εστιν ενδεής, η δ’ απληστία πάντων.
Η φτώχεια είναι έλλειψη πολλών πραγμάτων και η απληστία όλων.

Αριστοτέλης 384-322 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα.
Η σύνεση είναι το πρόσχημα του άνανδρου.

Θουκυδίδης 460-394 π.Χ. ,Αθηναίος ιστορικός.

Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος.

Επίκουρος, 341-270 π.Χ., Αρχαίος φιλόσοφος.

Κρατεί ηδονής ουχ’ ο απεχόμενος, άλλ’ ο χρώμενος μεν, μη προεκφερόμενος δε.
Εγκρατής στις απολαύσεις δεν είναι ο απέχων, αλλά αυτός που τις γεύεται χωρίς να παρεκτρέπεται.

Αρίστιππος 435-355 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. 

Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντερον άλλο ποτ’ έτλης.
Κράτα καρδιά μου, πολύ σκληρότερο έχεις βαστάξει πόνο.

Όμηρος, περ. 800-750 π.Χ., Ποιητής .

Έρως εν τοις αμηχάνοις ευπορώτατος.
Ο έρωτας στις δυσκολίες είναι εφευρετικότατος.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός.

Παύροι εν πόνω πιστοί.
Λίγοι μένουν πιστοί την ώρα του πόνου.

Πίνδαρος, 522-438 π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής.

Αεργοίς αιέν εορτά.
Για αυτούς που δεν δουλεύουν, πάντα είναι γιορτή.

Θεόκριτος 3ος π.Χ. αιών , Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

19. Κεραυνοῦ Διός
ѳυμίαμα στύρακα
Ζεῦ πάτερ, ὑѱίδρομον πυραυγέα κόσμον ἐλαύνων,
στράπτων αἰѳερίου στεροπῆς πανυπέρτατον αἴγλην,
παμμακάρων ἕδρανον ѳείαις βρονταῖσι τινάσσων,
νάμασι παννεφέλοις στεροπὴν φλεγέѳουσαν ἀναίѳων,
λαίλαπας, ὄμβρους, πρηστῆρας κρατερούς τε κεραυνούς,
βάλλων ἐς ῥοѳίους φλογερούς, βελέεσσι καλύπτων
παμφλέκτους, κρατερούς, φρικώδεας, ὀμβριμοѳύμους,
πτηνὸν ὅπλον δεινόν, κλονοκάρδιον, ὀρѳοέѳειρον,
αἰφνίδιον, βρονταῖον, ἀνίκητον βέλος ἁγνόν,
ῥοίζου ἀπειρεσίου δινεύμασι παμφάγον ὁρμήν,
ἄρρηκτον, βαρύѳυμον, ἀμαιμάκετον πρηστῆρα
οὐράνιον βέλος ὀξὺ καταιβάτου αἰѳαλόεντος,
ὃν καὶ γαῖα πέφρικε ѳάλασσά τε παμφανόωντα,
καὶ ѳῆρες πτήσσουσιν, ὅταν κτύπος οὖας ἐσέλѳηι·
μαρμαίρει δὲ πρόσωπ' αὐγαῖς, σμαραγεῖ δὲ κεραυνὸς
αἰѳέρος ἐν γυάλοισι· διαρρήξας δὲ χιτῶνα
οὐράνιον προκάλυμμα βάλλεις ἀργῆτα κεραυνόν.
ἀλλά, μάκαρ, ѳυμὸν κύμασι πόντου
ἠδ' ὀρέων κορυφαῖσι· τὸ σὸν κράτος ἴσμεν ἅπαντες.
ἀλλὰ χαρεὶς λοιβαῖσι δίδου φρεσὶν αἴσιμα πάντα
ζωήν τ' ὀλβιόѳυμον, ὁμοῦ ѳ' ὑγίειαν ἄνασσαν
εἰρήνην τε ѳεόν, κουροτρόφον, ἀγλαότιμον,
καὶ βίον εὐѳύμοισιν ἀεὶ ѳάλλοντα λογισμοῖς.

Δία πατέρα μας, πού οδηγείς τον λαμπρόν κόσμον. πού βροντάει υψηλά, καί παράγεις
την υψηλοτάτην λάμψιν της αιθέριας αστραπής, συ πού με τις θεϊκές βροντές σου
τινάσσεις (τραντάζεις) τον θρόνον των πανευτυχών θεών, καί ανάβεις την φλογεράν
αστραπήν μέσο από τα νερά. πού είναι σκεπασμένα από σύννεφα, καί στέλνεις τις
λαίλαπες, τίς βροχές, τίς ανεμοθύελλες, τους ισχυρούς κεραυνούς, πού είναι φλογεροί,
ορμητικοί, φρικώδεις, ισχυρόκαρδοι, θορυβώδεις, γεμάτοι φλόγα, καί σκεπάζεις με τα
σύννεφα το φοβερον πετούμενο όπλον (τον κεραυνόν), πού κλονίζει τίς καρδιές καί
προκαλεί ανατριχίλα, πού έρχεται αιφνιδιαστικά καί είναι βροντερό, αγνό βέλος
ακατανίκητον. με τους στροβίλους του απέραντου σφυρίγματος, πού τρώγει τα πάντα
κατά την ορμητικήν του κίνησιν, αδιάρρηκτον αγανακτημένον, ακαταμάχητον, το οξύ
ουράνιον βέλος του φλογερού κεραυνού, πού κατεβαίνει με βροντές καί αστραπές, για
τον οποίον καί ή γή αισθάνεται φρίκην καί ή πάμφωτη θάλασσα· καί τα θηρία τον
φοβούνται όταν ο κτύπος (του κεραυνού) εισέλθη είς το αυτί των (Οταν τον ακούσουν)
λάμπουν τα πρόσωπα των από τίς λάμψεις του κεραυνού Οταν πέφτη ο κεραυνός είς τάς
κοιλάδας του αιθέρος (είς τον θόλον του ουρανού)· όταν όμως διάρρηξης (διάσχισης)
τον χιτώνα, πού είναι το προκάλυμμα του ουρανού, χαλαρώνεις τον απαστράπτοντα
κεραυνόν. Άλλα. μακάριε, ρίψε τον βαρύν θυμόν σου είς τα κύματα του πόντου καί είς
τάς κορυφάς των βουνών · διότι την δύναμιν σου την γνωρίζομεν Ολοι.
Άλλα συ προς χάριν της σπονδής δόσε είς τάς φρένας (είς τον νουν) πάντα τα ορθά (τα
πρέποντα), καί ζωήν εύτυχισμένην καί μαζί μ' αυτά την βασίλισσαν υγείαν καί την θεάν
Ειρήνην πού τρέφει τα παιδιά, την πολυτίμήτον καί βίον πού θα θάλλη (να είναι πλήρης)
από εύθυμους λογισμούς.

Αρετής προπάροιθε ιδρώτα θεοί αθάνατοι θήκαν.
Μπροστά από την αρετή οι αθάνατοι θεοί έβαλαν τον ιδρώτα.

Ησίοδος 7ος αιών π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Πάντα εκκαλύπτων ο χρόνος εις το φως άγει.
Ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα και τα φέρνει στο φως.
Σοφοκλής 496-406 π.Χ. , Αρχαίος τραγικός.

Έρωτα παύει λιμός ή χαλκού σπάνις.
Τον έρωτα τον σταματάει η πείνα ή η έλλειψη χρημάτων.
Μένανδρος 4ος αιών π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Ουδέν εν ανθρώποισι μένει χρήμα έμπεδον αιεί.
Κανένα πράγμα δεν μένει για πάντα δεμένο με τους ανθρώπους.

Σιμωνίδης ο Κείος  556-468 π.Χ. , Αρχαίος ποιητής.

Πάσαν γλώσσα βασάνιζε.
Να σκέφτεσαι καλά αυτό που θα ξεστομίσεις.
(από τις Σφήκες.)

Αριστοφάνης 445-386 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας κωμωδιογράφος.

Ψέγε μηδένα.
Να μην κατηγορείς κανένα.

Δελφικά παραγγέλματα.

Γης επέβην γυμνός θ’ υπό γαίαν άπειμι· και τι μάτην μοχθώ γυμνόν ορών το τέλος;
Ήρθα στη γη γυμνός, γυμνός κάτω απ’ τη γη θα πάω. Γιατί να μοχθώ μάταια βλέποντας το γυμνό τέλος;Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς 4ος μ.Χ. αιών , Έλληνας ποιητής.

Φίλοις ευτυχούσι και δυστυχούσιν ο αυτός ίσθι.
Να είσαι ο ίδιος σε φίλους που ευτυχούν και δυστυχούν.
Περίανδρος 668-584 π.Χ. , Τύραννος της Κορίνθου και εκ των 7 σοφών.

Λέων μεν όνυξι κρατεί, κέρασι δε βούς, άνθρωπος δε νώ.
Το λιοντάρι επικρατεί με τα νύχια του, το βόδι με τα κέρατα και ο άνθρωπος με το μυαλό του.

Αναξαγόρας π.500-427 π.Χ. , Προσωκρατικός φιλόσοφος & αστρονόμος.

Γνους πράττε.
Να ενεργείς έχοντας γνώση.
 
Πιττακός ο Μυτιληναίος 650-570 π.Χ. , εκ των 7 σοφών της Αρχ .Ελλάδας.

Τάχιστον νους, δια παντός γαρ τρέχει.
Ο νους είναι το ταχύτερο από όλα, διότι τρέχει διαπερνώντας τα πάντα.
Θαλής ο Μιλήσιος 643-548 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Εν τη προαιρέσει η μοχθηρία και το αδικείν.
Η μοχθηρία και η αδικία υπάρχουν από πρόθεση (και όχι τυχαία ή κατά λάθος).

Αριστοτέλης ( 384-322 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος). 

18. Εἰς Πλούτωνα
Ὦ τὸν ὑποχѳόνιον ναίων δόμον, ὀμβριμόѳυμε,
Ταρτάριον λειμῶνα βαѳύσκιον ἠδὲ λιπαυγῆ,
Ζεῦ χѳόνιε, σκηπτοῦχε, τάδ' ἱερὰ δέξο προѳύμως,
Πλούτων, ὃς κατέχεις γαίης κληῖδας ἁπάσης,
πλουτοδοτῶν γενεὴν βροτέην καρποῖς ἐνιαυτῶν·
ὃς τριτάτης μοίρης ἔλαχες χѳόνα παμβασίλειαν,
ἕδρανον ἀѳανάτων, ѳνητῶν στήριγμα κραταιόν·
ὃς ѳρόνον ἐστήριξας ὑπὸ ζοφοειδέα χῶρον
τηλέπορον τ', ἀκάμαντα, λιπόπνοον, ἄκριτον Ἅιδην
κυάνεόν τ' Ἀχέρονѳ', ὃς ἔχει ῥιζώματα γαίης·
ὃς κρατέεις ѳνητῶν ѳανάτου χάριν, ὦ πολυδέγμων
Εὔβουλ', ἁγνοπόλου Δημήτερος ὅς ποτε παῖδα
νυμφεύσας λειμῶνος ἀποσπαδίην διὰ πόντου
τετρώροις ἵπποισιν ὑπ' Ἀτѳίδος ἤγαγες ἄντρον
δήμου Ἐλευσῖνος, τόѳι περ πύλαι εἴσ' Ἀίδαο.
μοῦνος ἔφυς ἀφανῶν ἔργων φανερῶν τε βραβευτής,
ἔνѳεε, παντοκράτωρ, ἱερώτατε, ἀγλαότιμε,
σεμνοῖς μυστιπόλοις χαίρων ὁσίοις τε σεβασμοῖς·
ἵλαον ἀγκαλέω σε μολεῖν κεχαρηότα μύσταις.

Ω εσύ πού κατοικείς εις τον υποχθονιον κόσμον. ισχυρόκαρδε εις τον κατάσκιον και
σκοτεινόν λειμώνα του Ταρτάρου. ώ Δία. πού είσαι κάτω από την γήν και κρατείς
σκήπτρον,
δέξου με προθυμίαν αυτάς τάς θυσίας ώ Πλούτων, που κρατείς τα κλειδιά όλης της γης
και παρέχεις πλούτον εις το γένος των ανθρώπων με τους ενιαυσίους καρπούς, που σου
έλαχε ως το τρίτον μέρος ή γη, ή βασίλισσα πάντων, ή έδρα των θεών, το ισχύουν
στήριγμα των ανθρώπων συ πού εστήριξες τον θρονον σου κάτω σε σκοτεινον χώρον.
εις μακρυνον αιώνιον χωρίς ζωήν εις τον ασυγκίνητον Αδην, και εις τον μαυρον
Αχέροντα, πού κρατείς τις ρίζες της γης συ πού είσαι κυρίαρχος των ανθρώπων δια του
θανάτου, ώ συ Εύβουλε πού υποδέχεσαι πολλούς συ πού κάποτε άφού παντρεύτηκες
την κόρην της αγνής Δήμητρας και την απέσπασες από το λειβάδι την απήγαγες δια
μέσου της θαλάσσης επάνω εις τέσσερα άλογα και την έφερες εις κάποιο
σπήλαιο της Αττικής, είς την περιοχήν της Ελευσίνας, όπου είναι αι πύλαι του Άδου.
Σύ μόνον επιβραβεύεις τα έργα τα αφανή και τα φανερά, είσαι ενθουσιώδης, κύριος των
πάντων, ίερώτατος. τιμάσαι με λαμπρότητα καί χαίρεσαι με τους σεβαστούς
μυστοπόλους
και με τα ιερά σεβάσματα σε παρακαλώ να έλθης εις τους μεμυημένους με ευμένειαν καί
χαρούμενος

Κρείττον οψιμαθή είναι ή αμαθή.
Καλύτερα να έχεις μάθει πρόσφατα παρά να μην έχεις μάθει καθόλου.
Σωκράτης 469-399 π.Χ. , Φιλόσοφος.

Ου γαρ εά φρονέειν μέγα ο Θεός άλλον ή εαυτόν.
Ο θεός δεν επιτρέπεται σε κανέναν, εκτός από τον ίδιο, να έχει μεγαλεπήβολες ιδέες.
Ηρόδοτος 480-420 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος.

Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα ουδέν εστι.
Λίθοι κ.λπ.από μόνα τους δεν κάνουν ένα σπίτι. Χρειάζεται οργάνωση.
Ξενοφών 430-355 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ιστορικός.

Δύο τα εναντιώτατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν.
Δύο πράγματα είναι αντίθετα στη λήψη σωστής απόφασης, η βιασύνη και η οργή.
Θουκυδίδης 460-394 π.Χ. , Αθηναίος ιστορικός.

Τω μεθύειν το εράν όμοιόν εστι. Ποιεί γαρ θερμούς και ιλαρούς και διακεχυμένους.
Ο έρωτας μοιάζει με το μεθύσι. Κάνει τους ανθρώπους θερμούς, εύθυμους και διαχυτικούς.
Πλούταρχος 47-120 μ.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ιστορικός.

Σοφίαν ζήτει.
Να αναζητάς τη σοφία.

Δελφικά Παραγγέλματα.

Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο, πρόφασιν ιδίης αβουλίης.
Οι άνθρωποι επινόησαν τη θεά της Τύχης για να δικαιολογήσουν τη δική τους έλλειψη θέλησης.
Δημόκριτος 470-370 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Ταράττει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα.
Οι άνθρωποι ταράζονται όχι από αυτά που συμβαίνουν αλλά από την άποψή τους για αυτά που συμβαίνουν.
Επίκτητος 50 μ.Χ.-120 μ.Χ , Στωικός φιλόσοφος.

17. Ποσειδῶνος
ѳυμίαμα σμύρναν
Κλῦѳι, Ποσείδαον γαιήοχε, κυανοχαῖτα,
ἵππιε, χαλκοτόρευτον ἔχων χείρεσσι τρίαιναν,
ὃς ναίεις πόντοιο βαѳυστέρνοιο ѳέμεѳλα,
ποντομέδων, ἁλίδουπε, βαρύκτυπε, ἐννοσίγαιε,
κυμοѳαλής, χαριδῶτα, τετράορον ἅρμα διώκων,
εἰναλίοις ῥοίζοισι τινάσσων ἁλμυρὸν ὕδωρ,
ὃς τριτάτης ἔλαχες μοίρης βαѳὺ χεῦμα ѳαλάσσης,
κύμασι τερπόμενος ѳηρσίν ѳ' ἅμα, πόντιε δαῖμον·
ἕδρανα γῆς σώζοις καὶ νηῶν εὔδρομον ὁρμήν,
εἰρήνην, ὑγίειαν ἄγων ἠδ' ὄλβον ἀμεμφῆ.

Ακουσε, Ποσειδώνα, πού κατέχεις την γήν με τη γαλανή χαίτη (θάλασσα), φίλε των
ιππων πού κρατείς στα χέρια σου χαλκοφκιασμένη τρίαινα συ κατοικείς εις τα θεμέλια
του πόντου, πού είναι βαθύς, άρχων του πόντου, πού ταρακουνάς (ταράσσεις) την
θάλασσαν και βαρεία βροντάς, πού σείεις την γήν με τα άφθονα κύματα, έχεις όψιν
χαριτωμένην και οδηγείς τέθριττπον άρμα και με θαλάσσια σφυρίγματα τινάζεις ψηλά το
αλμυρό νερό.
συ έλαχες (επήρες με λαχνό) ως τρίτο μέρος το βαθύ ρεύμα της θαλάσσης, και τέρπεσαι
με τα κύματα, συνάμα και με τα θηρία, ώ σεβαστέ θεέ.
Είθε να διασώζης τα στηρίγματα της γης και την ταχείαν ορμήν των πλοίων, και να μας
φέρης ειρήνην υγείαν και πραγματικήν ευτυχίαν.
Άκουσε με. Ποσειδώνα, «πρωτότοκο παιδί» του Διός πού είσαι από τους αρχαιότερους
επουρανίους μακάριους θεούς και πατήρ των ανθρώπων εσύ πού κατοικείς εις την
κορυφήν επάνω εις τα υψώματα του Ολύμπου, και πού σου έτυχε ο κλήρος να
βασιλεύης δεύτερος μετά τον Δία πάντων φίλε των ίππων, πού κρατείς στα χέρια σου
τρίαινα χαλκοφκιασμένη πού έχεις μέγα κράτος, όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τεθριππον
άρμα. Ω βασιλιά πανίσχυρε, αγιώτατε, πολυτίμητε, πού χαίρεσαι με τους σεβαστούς
μυστοπόλους και με τα Ιερά σεβάσματα είθε να είσαι ευμενής και να δείξης την ευτυχίαν
εις τους μεμυημένους.

Βραδέως μεν φίλος γίγνου, γενόμενος δε, πειρώ διαμένειν.
Μη βιάζεσαι να γίνεις φίλος, αλλά όταν γίνεις, προσπάθησε να παραμείνεις.
Ισοκράτης 436-338 π.Χ. , Αθηναίος ρήτορας.

Βέλτιον θανείν άπαξ ή διά βίου τρέμειν.
Καλύτερα να πεθάνεις μια φορά παρά να τρέμεις από το φόβο σου μια ζωή.

Αίσωπος 620-560 π.Χ. , Αρχαίος μυθοποιός.

Ο αν μη ίδης, μη λέγε. Ειδώς σιγά.
Μη μιλάς για ό,τι δεν ξέρεις. Και όταν μάθεις, σιώπα.

Σόλων, 630-560 π.χ., Αρχαίος Αθηναίος νομοθέτης - φιλόσοφος.

Ήθος ανθρώπω δαίμων.
Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του.

Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ., Ίων φιλόσοφος.

Ελεύθερον διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον και δυνάμενον άρχειν πάντων, μιας τυγχάνον πολιτείας.
[το Ελληνικό γένος] ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο.
Αριστοτέλης 384-322 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Παιδείας αντέχου.
Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.

Δελφικά Παραγγέλματα.

Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν.
Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει.

Σιμωνίδης ο Κείος 556-468 π.Χ. , Αρχαίος ποιητής.

Ουδείς εκών κακός.
Κανείς δεν είναι κακός με την θέλησή του.

Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος.

Ανέχου και απέχου.
Να έχεις υπομονή και αντοχή.

Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος.

16. Ἥρης
ѳυμίαμα ἀρώματα
Κυανέοις κόλποισιν ἐνημένη, ἀερόμορφε,
Ἥρα παμβασίλεια, Διὸς σύλλεκτρε μάκαιρα,
ѱυχοτρόφους αὔρας ѳνητοῖς παρέχουσα προσηνεῖς,
ὄμβρων μὲν μήτηρ, ἀνέμων τροφέ, παντογένεѳλε·
χωρὶς γὰρ σέѳεν οὐδὲν ὅλως ζωῆς φύσιν ἔγνω·
κοινωνεῖς γὰρ ἅπασι κεκραμένη ἠέρι σεμνῶι·
πάντων γὰρ κρατέεις μούνη πάντεσσί τ' ἀνάσσεις
ἠερίοις ῥοίζοισι τινασσομένη κατὰ χεῦμα.
ἀλλά, μάκαιρα ѳεά, πολυώνυμε, παμβασίλεια,
ἔλѳοις εὐμενέουσα καλῶι γήѳοντι προσώπωι.

Καθισμένη σε γαλάζιους κόλπους, αερόμορφε συ Ηρα πού είσαι βασίλισσα των πάντων,
μακαριά σύζυγος του Διός, καί παρέχεις (προσφέρεις) εις τους ανθρώπους ήπιες αύρες,
πού τρέφουν τάς ψυχάς. είσαι μητέρα των βροχών, τροφός των ανέμων, έχεις γεννήσει
τα πάντα.
Διότι χωρίς εσένα κανένα γενικώς πλάσμα δεν γνωρίζει την φύσιν της ζωής διότι
συμμετέχεις εις όλα συγκερασμένη με τον σεβαστόν αέρα.
Διότι μόνη εσύ είσαι κυρίαρχος όλων καί όλων είσαι βασίλισσα καί με αέρινες ορμητικές
κινήσεις λούζεσαι εις τα νερά. Αλλά συ ή μακαρία θεά πού έχεις πολλά ονόματα καί είσαι
ή βασίλισσα πάντων.είθε να μας έλθης ευμενής με ωραίο χαρούμενο πρόσωπο.

Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν.
Καλύτερα να πέσεις σε κοράκια παρά σε κόλακες. Διότι τα μεν τρώνε νεκρούς, οι δε ζωντανούς.

Αντισθένης, 445-360 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος.

Γυνή το σύνολόν εστι δαπανηρόν φύσει.
Στο σύνολό τους οι γυναίκες είναι εκ φύσεως σπάταλες.

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Νόει το πραττόμενον.
Να έχεις συναίσθηση των πράξεών σου.

Βίας ο Πριηνεύς, 625-540 π.Χ., Εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδος.