Εάν ης φιλομαθής έσει πολυμαθής.
Εάν είσαι φιλομαθής θα γίνεις πολυμαθής.

Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας.

Δώρα πείθειν και θεούς λόγος.
Κάποια παροιμία λέει πως τα δώρα έχουν τη δύναμη να πείθουν ακόμα και θεούς.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός.

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.
Όταν πέσει η βελανιδιά όλοι γίνονται ξυλοκόποι πάνω της.
(Όταν κάποιος δυστυχήσει, όλοι κοιτούν να επωφεληθούν από τη δυστυχία του.)

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Δις παίδες οι γέροντες.
Οι γέροντες είναι δυο φορές παιδιά.

Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος.

Δράσαντα γαρ τι και παθείν οφείλεται.
Όποιος κάνει σε άλλους κακό, οφείλει να πάθει τα ίδια.

Αισχύλος 525-456 π.Χ. , Αρχαίος τραγικός ποιητής.

Δει το βέλτιστον αεί, μη το ράστον άπαντας λέγειν.
Όλοι πρέπει να λέμε πάντα το καλύτερο και όχι το ευκολότερο.

Δημοσθένης, 384-322 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας.

Δει καρτερείν επί τοις παρούσι και θαρρείν περί των μελλόντων.
Πρέπει να κάνει κανείς υπομονή για όσα του συμβαίνουν τώρα και να αισιοδοξεί για το μέλλον.

Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας.

Γυνή δε χρηστή πηδάλιον έστ’ οικίας.
Η χρηστή σύζυγος είναι το τιμόνι του σπιτιού.

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Φιλίαν φύλασσε.
Να φυλάττεις τη φιλία.

Δελφικά Παραγγέλματα.

72. Τύχης
ѳυμίαμα λίβανον
Δεῦρο, Τύχη· καλέω σ', ἀγαѳῶν κράντειραν, ἐπευχαῖς,
μειλιχίαν, ἐνοδῖτιν, ἐπ' εὐόλβοις κτεάτεσσιν, Ἄρτεμιν ἡγεμόνην, μεγαλώνυμον,
Εὐβουλῆος αἵματος ἐκγεγαῶσαν, ἀπρόςμαχον εὖχος ἔχουσαν,
τυμβιδίαν, πολύπλαγκτον, ἀοίδιμον ἀνѳρώποισιν.
ἐν σοὶ γὰρ βίοτος ѳνητῶν παμποίκιλός ἐστιν·
οἷς μὲν γὰρ τεύχεις κτεάνων πλῆѳος πολύολβον,
οἷς δὲ κακὴν πενίην ѳυμῶι χόλον ὁρμαίνουσα.
ἀλλά, ѳεά, λίτομαί σε μολεῖν βίωι εὐμενέουσαν,
ὄλβοισι πλήѳουσαν ἐπ' εὐόλβοις κτεάτεσσιν.

Εδώ ώ Τύχη, σε προσκαλώ, εσέ την αγαθήν κυβερνήτισσα, για να ευχηθούμε, εις εσέ
την μαλακήν, την διαμένουσαν εις τας οδούς, σε πλούσια κτήματα εσέ την βασίλισσαν
Αρτεμιν την ένδοξον πού εγεννήθης από το αίμα του Ευβούλου που έχεις ακαταμάχητον
καύχημα εσέ που κάνεις ευμετάβολον τον βίον των ανθρώπων διότι από σε εξαρτάται ο
πολυποίκιλος βίος των ανθρώπων και εις άλλους μεν παρέχεις πλούτον άπειρον, εις
άλλους όμως δίδεις την αθλίαν πτώχεια και διεγείρεις εις την καρδιά των οργήν. Αλλά,
θεά, σε παρακαλώ να έλθης εις τον βίον μας ευμενής, γεμάτη από ευτυχία με πλούσια
δώρα.

Λάθε βιώσας.
Φρόντισε να περάσεις τη ζωή σου όσο το δυνατόν αθόρυβα, χωρίς επιδείξεις κ.λ.π.

Επίκουρος, 341-270 π.Χ., Αρχαίος φιλόσοφος.

Εξ όνυχος τον λέοντα
Και από το νύχι ακόμα μπορείς να αναγνωρίσεις το λιοντάρι – και από το ελάχιστο ακόμα πράγμα μπορεί να αναγνωριστεί η ταυτότητα ενός ατόμου, ζώου, κ.λ.π.
( περι των εκλελοιπότων χρηστηρίων )

Πλούταρχος, 47-120 μ.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός.

Δόξα και πλούτος άνευ συνέσεως ουκ ασφαλή κτήματα.
Η δόξα και τα πλούτη χωρίς σύνεση δεν είναι ασφαλή αποκτήματα.

Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Ώλετο μεν μοι νόστος, ατάρ κλέος άφθιτον έστα.
Δεν υπάρχει για μένα επιστροφή, μα αιώνια θα είναι η δόξα.
(Ιλιάδα Ι’ 13)

Όμηρος, περ. 800-750 π.Χ., Ποιητής .

Το πολλά τολμάν πόλλ᾽ αμαρτάνειν ποιεί.
Αν τολμάς πολλά, κάνεις και πολλά λάθη.

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Πενία τέχνας κατεργάζεται.
Η φτώχεια εμπνέει εφευρέσεις.

Θεόκριτος 3ος π.Χ. αιών , Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Την ειμαρμένην ουδ’ αν είς εκφύγοι.
Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του.

Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος.

Πλείη μεν γαρ γαία κακών πλείη δε θάλασσα.
Γεμάτη κακά είναι η γη και γεμάτη κακά είναι η θάλασσα.

Ησίοδος 7ος αιών π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Η μεν ευταξία σώζειν δοκεί, η δε αταξία πολλούς ήδη απολώλεκε.
Η μεν τάξη γενικά πιστεύεται ότι σώζει [στη μάχη] ενώ η αταξία πολλούς έχει καταστρέψει.
Ξενοφών 430-355 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ιστορικός.

Ανδρί δε κεκμηώτι μένος μέγα οίνος αέξει.
Τον κουρασμένο άνδρα γρήγορα το κρασί θα ξεσηκώσει.

Όμηρος, περ. 800-750 π.Χ., Ποιητής . 

Φιλίαν φύλασσε.
Να φυλάττεις τη φιλία.

Δελφικά Παραγγέλματα.

71. Μηλινόης
ѳυμίαμα ἀρώματα
Μηλινόην καλέω, νύμφην χѳονίαν, κροκόπεπλον,
ἣν παρὰ Κωκυτοῦ προχοαῖς ἐλοχεύσατο σεμνὴ
Φερσεφόνη λέκτροις ἱεροῖς Ζηνὸς Κρονίοιο,
ἧι ѱευσѳεὶς Πλούτων' ἐμίγη δολίαις ἀπάταισι,
ѳυμῶι Φερσεφόνης δὲ δισώματον ἔσπασε χροιήν,
ἣ ѳνητοὺς μαίνει φαντάσμασιν ἠερίοισιν,
ἀλλοκότοις ἰδέαις μορφῆς τύπον ἐκπροφαίνουσα,
ἄλλοτε μὲν προφανής, ποτὲ δὲ σκοτόεσσα, νυχαυγής,
ἀνταίαις ἐφόδοισι κατὰ ζοφοειδέα νύκτα.
ἀλλά, ѳεά, λίτομαί σε, καταχѳονίων βασίλεια,
ѱυχῆς ἐκπέμπειν οἶστρον ἐπὶ τέρματα γαίης,
εὐμενὲς εὐίερον μύσταις φαίνουσα πρόσωπον.

Την Μηλινόην προσκαλώ, την γηΐνην νύμφην, με τον κίτρινον πέπλον, πού την
εγέννησεν η σεμνή Περσεφόνη πλησίον των εκβολών του Κωκυτού επάνω εις τα ιερά
κρεββάτια του Διός, υιού του Κρόνου· με αυτήν έσμιξε, αφού εξηπάτησε τον Πλούτωνα
με δόλιους απατηλούς τρόπους, και διέσπασε με θυμόν το διπλούν σώμα της
Περσεφόνης η οποία καθιστά μανιακούς τους Ανθρώπους με αέρινα φαντάσματα, αφού
έδειξε τον τύπον του προσώπου της με παράξενες μορφές άλλοτε μεν εμφανής
(φανερά), άλλοτε δε σκοτεινή, λάμπουσα κατά την νύκτα, με εχθρικάς επιθέσεις κατά
την σκοτεινήν νύκτα.
Αλλά σε παρακαλώ, θεά, βασίλισσα των καταχθόνιων, να αποπέμπης την μανίαν της
ψυχής εις τα πέρατα της γης, εμφανίζουσα εις τους μύστας ευνοϊκό Ιερόν πρόσωπον.

Ουδέποτε απορία χρημάτων εγέννησεν ασωτίαν.
Η έλλειψη χρημάτων ποτέ δεν προκάλεσε την σπατάλη και την ασωτία.

Πλούταρχος, 47-120 μ.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός.

Λιμώ γαρ ουδέν εστιν αντειπείν έπος.
Στην πείνα δεν μπορείς να πεις αντίθετο λόγο.

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Του κακού εκλογήν ποιούμενος, το ελάχιστον εξελεξάμην.
Αναγκασμένος να διαλέξω κάτι κακό, διάλεξα το ελάχιστο.
(δικαιολογούμενος που είχε παντρευτεί μικρόσωμη γυναίκα)

Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Βιοί γαρ ουδείς ον προαιρείται βίον.
Κανένας δεν ζει τη ζωή που διαλέγει να ζήσει.

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

Ή καλώς ζην ή καλώς τεθνηκέναι τον ευγενή δει.
Ο ευγενής πρέπει ή να ζει με αξιοπρέπεια ή να πεθαίνει με αξιοπρέπεια.

Σοφοκλής, 496-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός.

Δαπανώμενος εφ’ α μη δει, ολίγος έση εφ’ α δει.
Ξοδεύοντας τον εαυτό σου σ’ αυτά που δεν χρειάζεται, δεν φτάνεις γι’ αυτά που πρέπει.

Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας.

Μη επτοήσθαι περί τας επιθυμίας, αλλ’ ολιγώρως έχειν.
Να μη σε κυριεύει η επιθυμία, αλλά να αδιαφορείς.

Πυθαγόρας, 580-490 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.

Ελπίς γαρ η βόσκουσα τους πολλούς βροτών.
Η ελπίδα τρέφει τους περισσότερους ανθρώπους.

Σόλων, 630-560 π.χ., Αρχαίος Αθηναίος νομοθέτης - φιλόσοφος.

Βουλεύου χρήσιμα.
Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.

Δελφικά Παραγγέλματα.

70. Εὐμενίδων
ѳυμίαμα ἀρώματα
Κλῦτέ μου, Εὐμενίδες μεγαλώνυμοι, εὔφρονι βουλῆι,
ἁγναὶ ѳυγατέρες μεγάλοιο Διὸς χѳονίοιο
Φερσεφόνης τ', ἐρατῆς κούρης καλλιπλοκάμοιο,
αἳ πάντων καѳορᾶτε βίον ѳνητῶν ἀσεβούντων,
τῶν ἀδίκων τιμωροί, ἐφεστηκυῖαι ἀνάγκηι,
κυανόχρωτες ἄνασσαι, ἀπαστράπτουσαι ἀπ' ὄσσων
δεινὴν ἀνταυγῆ φάεος σαρκοφѳόρον αἴγλην·
ἀίδιοι, φοβερῶπες, ἀπόστροφοι, αὐτοκράτειραι,
λυσιμελεῖς οἴστρωι, βλοσυραί, νύχιαι, πολύποτμοι,
νυκτέριαι κοῦραι, ὀφιοπλόκαμοι, φοβερῶπες·
ὑμᾶς κικλήσκω γνώμαις ὁσίαισι πελάζειν.

Ακούσατε με με ευφρόσυνη διάθεσι, ώ πολυένδοξοι Ευμενίδες, αγναί θυγατέρες του
μεγάλου γηΐνου Διός και της Περσεφόνης, της αξιαγάπητης κόρης με τους ωραίους
πλοκάμους (τα ωραία μαλλιά) σεις αι οποίαι επιβλέπετε τον βίον όλων των ανθρώπων,
πού ασεβούν αι τιμωροί των αδίκων, πού στεκεσθε επάνω εις την ανάγκην, μελαγχροινές
βασίλισσες, που εκπέμπετε, (πού πετάτε από τα μάτια σας φοβεράν σπινθηροβόλον
λάμψιν, πού καταστρέφει τας σάρκας αιώνιες, φοβερές την όψιν, αποτρόπαιες,
κυρίαρχοι, πού λύετε (παραλύετε) τα μέλη του σώματος με την μανίαν, αυστηρές,
νυκτερινές, με τις πολλές τύχες,
κόρες της νυκτός, με τα πλοκάμια από φίδια, φοβερές κατά την μορφή, εσάς προσκαλώ
να μας δώσετε σκέψεις καθαράς (οσίας).